Maruxa e Pepiño vivían na aldea.Maruxa cosía, varría e labraba.Benito cantaba, folgaba e durmía.Mais un día...Maruxa decide dar unha lección ao seu marido. Astuta, e cunha granhabilidade no manexo da retranca, logrará que Pepiño tome conscienciade que o traballo da casa está mal repartido e consegue que cambie deactitude.Este álbum está baseado na canción popular polaca Maryna gotujpierogi, unha das máis coñecidas do repertorio folclórico do país.Fixéronse diversas versións, desde orquestras sinfónicas, a solistas,grupos de jazz, rock... Este texto, en versos de seis sílabas, buscamanter o ritmo da canción orixinal. Do mesmo modo que a cancióntradicional, a autora presenta a historia en forma de dialogo, xa queo relato se basea, principalmente, na rifa que inician Maruxa e o seuhome, Pepiño, cando este lle pide que faga o pan.Na versión tradicional, Benito reclama uns pierogi, un dos pratostípicos de Polonia (unha especie de raviolis recheos de carne,verduras...) e a súa muller négase repetidamente, argumentando que lle faltan, un por un, todos os ingredientes: fariña, auga, sal ecarne... Con todo, nesta versión optouse por cambiar os pierogi porpan, un alimento común a todas as culturas e que permite universalizar a historia.As diferenzas coa canción non só se limitan ao alimento principal,senón tamén ao final da historia. Así, a reacción violenta quemanifesta Pepiño nalgunha versión polaca cando a súa muller decide non prepararlle finalmente a comida é substituída no álbum por unhaactitude comprensiva e de empatía cara á muller, mantendo así o tonhumorístico que caracteriza todo o relato.Da versión inicial, a autora decidiu manter e realzar: a ideaorixinal, o sentido do humor e a estrutura acumulativa, versificada erimada, tan propia de contos e cantos da tradición oral. Este textopermite tamén ser cantado a ritmo de tres por catro mantendo a músicade orixe.De igual modo, o álbum ilustrado ofrece a mesma anécdota argumentalque a canción: a protagonista di que non poder facer o pan porque llefaltan todos os ingredientes (farina, auga, levadura e sal). Entón,decide pedirlle ao seu home que os vaia buscar, só que, a modo deescarmento aleccionador, vaillos pedindo un a un, co esforzo engadidoque isto lle supón a Pepiño.El vai facendo, un a un todos os recados cada vez máis desmesuradoscomo o de ir buscar sal ao mar, pero sempre se atopa con que volvefaltar algo e ten que emprender unha nova e esforzada aventura paraconseguilo.Cando por fin Maruxa ten todos os elementos, di, ironicamente, queestá moi cansa e será a el a quen lle toque, tamén, amasar o pan.Deste xeito, a través do enxeño e do sentido do humor, consegue quePepiño entenda, por experiencia propia, o inxusto da situación queviviran ata ese momento, e comprende que, tanto o traballo como olecer, deben ser cousa de dous. Este é o verdadeiro transfondo dahistoria: o cambio de actitude de Pepiño respecto de Maruxa, que seevidencia e reforza a través do traballo da ilustradora portuguesaMafalda Milhões.A artista portuguesa revela esta evolución do personaxe nas gardas,cuberta, portadiña e páxina de créditos. Nelas, o lector atopa unhacontextualización previa e posterior á acción do texto, que realmentese produce nun só día, tal e como indican as comidas (almorzo, xantar, merenda e cea) e a luz das imaxes (que van desde a claridade propiado amencer, ata o azul escuro case negro do ceo cara o fin do día).Deste xeito, nas gardas do inicio do álbum, pódese ver a unha Maruxatotalmente entregada ás tarefas do fogar, mentres que Pepiño, ocioso,non colabora en absoluto. Un comportamento que se transformaradicalmente nas gardas do final onde participa nos labores de casa eaxuda a súa muller. Na contracuberta, os dous comen felizmente o pan,que aparece por primeira vez xa cociñado.As ilustracións de Mafalda Milhões tamén aportanm
